Het eiland Curaçao ligt in het zuidwestelijke deel van het Caraïbisch gebied. Curaçao heeft een oppervlakte van 444 km2, een lengte van circa 61 km en een breedte die kan variëren van 4 tot 14 km. Het is het grootste eiland van de Benedenwindse eilanden: Aruba, Bonaire en Curaçao. Deze eilanden behoren tot de Kleine Antillen. Op ongeveer 25 km ten zuidoosten van het eiland ligt Klein Curaçao. Dit eilandje behoort tot het Eilandgebied Curaçao en heeft een lengte van 2,5 km en een breedte van 750 meter. De hoofdstad van Curaçao is Willemstad. De belangrijkste haven van Curaçao is Schottegat. De Sint Annabaai verbindt de haven van Willemstad met de Caraïbische zee.

Curaçao heeft een tropisch klimaat. Dit betekent  voor Curaçao een warm en zonnig klimaat met weinig regen. De warmte wordt enigszins getemperd door de noordoost passaat, die aangenaam verkoelend werkt. De noordoost passaat is de tropische wind, die bijna constant vanuit het Noordoosten richting de evenaar waait. De gemiddelde temperatuur is 27,5 °C en het verschil tussen dag en nacht is maar 5 °C. De zeewatertemperatuur is warm met gemiddeld 27,1 °C. Gemiddeld valt er jaarlijks 553 mm regen. De meeste regen valt tussen oktober en januari. Curaçao ligt niet in de actieve orkaanzone, maar incidenteel kunnen zware regenbuien of tropische stormen ontstaan.

Curaçao werd in 1499 ontdekt door de Spaanse ontdekkingsreiziger Alonso de Ojeda. Tijdens zijn verkenning trof hij een groep Arawak indianen die vreedzaam leefden van visvangst en verbouwde gewassen. Het eiland zelf had geen goud of zilver en werd als nutteloos eiland bestempeld. Eenmaal toen de Spanjaarden zich op het eiland hadden gevestigd werden de indianen op gruwelijke wijze mishandeld, misbruikt, gedood en tot slavernij gedwongen. Het eiland bleef onder Spaans bestuur tot 1634 toen de Nederlanders in opdracht van de West-Indische Compagnie (WIC) het eiland veroverde. Aanvankelijk wilde WIC geld verdienen met Curaçao, vanwege de strategische ligging en de aanwezigheid van zoutpannen. Maar de handel in zout was niet winstgevend genoeg en de WIC wilde meer geld verdienen, onder meer met het verbouwen van suikerriet op plantages in koloniën in de regio. Er waren veel suikerrietplantages, maar er was door zwakke of gestorven indianen veel arbeidskracht nodig. In 1642 werd Peter Stuyvesant tot directeur van Curaçao benoemd. Hij kreeg van de WIC de taak om de Antillen winstgevend te maken. De WIC had al enige ervaring met slavenhandel en wilde hij Afrikanen verkopen als slaven op Curaçao. Zo brachten schepen van de WIC duizenden slaven naar het eiland om doorverkocht te worden naar koloniën in de regio. Curaçao was tussen 1650 en 1830 één groot slavendepot. Om de slaven en de bevolking van voedsel te voorzien, heeft Stuyvesant ook landbouwers naar Curaçao aangetrokken. De plantages op het eiland waren dus niet bedoeld voor export, maar zorgden voor de plaatselijke voedselvoorziening. In 1795 begon onder leiding van Tula de grote slavenopstand van Curaçao op plantage Knip. Slaven van naburige plantages sloten zich bij de opstand aan, uit onvrede over de leef- en werkomstandigheden. De opstand werd echter neergeslagen door de Nederlandse leger en zo werd Tula samen met zo’n twintig medeslaven op gruwelijke wijze om het leven gebracht. Nederland schafte de slavernij in 1863 af. Volgens de overlevering  moesten de ex-slaven nog wel tien jaar gedwongen op de plantages blijven werken.
In de loop der tijden probeerde zowel de Fransen als de Britten Curaçao in handen te krijgen. In 1806 werd Curaçao door de Britten voor de tweede keer heroverd. In 1816 kwam het eiland weer in Nederlandse handen en werd het eiland weer onderdeel van het Koninkrijk der Nederlanden. In 1954 kreeg Curaçao en de andere eilanden van de Nederlandse Antillen het volledige zelfbestuur binnen het Koninkrijk.

Het Koninkrijk der Nederlanden bestond uit de landen: Nederland, Nederlandse Antillen en Aruba. In 1986 verkreeg Aruba de status aparte in het Koninkrijk. De eilanden Curaçao en Sint Maarten krijgen ook de status aparte en worden autonome landen binnen het Koninkrijk. De eilanden Bonaire, Saba en Sint Eustatius krijgen een status als bijzondere gemeente van Nederland. Dit alles betekent dat de Nederlandse Antillen officieel is opgehouden te bestaan. De nieuwe Staatkundige structuur van Curaçao is op 10 oktober 2010 ingegaan.

De economische ontwikkeling van Curaçao heeft een belangrijke impuls gekregen dankzij de natuurlijke haven en de centrale ligging van het eiland in het Caraïbisch gebied. In 1915 heeft Shell de mogelijkheid aangegrepen om een olieraffinaderij op het eiland te bouwen, die ruwe olie uit de naburige Venezolaanse oliebronnen ging destilleren. De bouw van de olieraffinaderij zorgde voor  enorme werkgelegenheid en levert nog steeds een belangrijke bijdrage aan de economie van Curaçao. Sinds het vertrek van Shell in 1985 wordt de raffinaderij  geëxploiteerd door de Venezolaanse staatsoliebedrijf Petróleos de Venezuela (PdVSA). Met de komst van de olieraffinaderij, de overslag van containers, de vrijhandelszone en de aanwezigheid van de grootste droogdok in de regio heeft de haven van Curaçao zich ontwikkeld tot een internationale zee- en containerhaven voor de zeevaart. Dagelijks komen vele containerschepen, olietankers en cruiseschepen de Sint Annabaai binnenvaren. Een andere belangrijke drager van de economie is de zakelijke en financiële dienstverlening. Een groot aantal trustmaatschappijen, buitenlandse banken, verzekeringsmaatschappijen, accountantskantoren, advocaten en notarissen hebben zich gevestigd op het eiland. De verreweg belangrijkste drager van de economie is het toerisme. Het aantal cruiseschepen en het verblijfstoerisme zijn de afgelopen jaren explosief gestegen. Dit heeft ervoor gezorgd dat de dienstverlening aanzienlijk is verbeterd, het aantal chartervluchten toegenomen en nieuwe hotels gebouwd.

Volgens de laatste peiling heeft Curaçao 153.000 inwoners (CBS, 2022). Het aantal inwoners is voortdurend aan verandering onderhevig. Velen hebben het eiland verlaten in tijden van heersende werkloosheid, maar ook voor studie en avontuur in het buitenland. Tegenwoordig door de aantrekkende economie en door de groei van het toerisme is weer een stijging van het aantal inwoners waarneembaar. In de loop der jaren is het aantal inwoners door immigratie van diverse nationaliteiten sterk gegroeid. Dit vanwege de gunstige arbeidsperspectieven en natuurlijk het vriendelijke klimaat. De meesten zijn inmiddels Curaçaoënaars geworden. Dit brengt met zich mee dat Curaçao een smeltkroes is geworden van diverse rassen en nationaliteiten. Al eeuwen leven meer dan 50 nationaliteiten vreedzaam met elkaar.

Curaçao heeft een interessante cultuur en folklore door de mengeling van diverse culturen en nationaliteiten. De Curaçaose muziek en de dans heeft een onmiskenbare Afrikaanse origine, terwijl ook Europese invloeden duidelijk merkbaar zijn. De populaire Curaçaose dansen zijn de wals, de mazurka, de polka, de danza, de seú, de tambú en de tumba. De seú, de tambú en de tumba zijn ontstaan vanuit Afrikaanse invloeden, terwijl de wals, de mazurka en de polka van Europese oorsprong zijn. Curaçaoënaars houden van feesten. Een groot folkloristisch evenement waar de hele bevolking  zich uitleeft is het carnaval. Het absolute hoogtepunt is de Gran Marcha. Dit evenement vindt in februari plaats en is zeker een must om eens mee te maken.

De moedertaal van de Curaçaoënaars is het Papiamento of Papiaments. Aruba, Bonaire en Curaçao zijn de enige eilanden waar Papiaments de moedertaal is. Het Papiamento werd als eigen taal ontwikkeld door de slaven die vanuit West-Afrika naar de eilanden werden getransporteerd. Langzamerhand werd de taal door andere bevolkingsgroepen geadopteerd en verrijkt met andere talen zoals het Portugees, Nederlands, Spaans en Engels. In maart 2007 heeft de volksvertegenwoordiging van de Nederlandse Antillen het Papiamento, naast het Nederlands en het Engels, als officiële taal erkend. Hoewel Papiamento het meest gesproken taal is op Curaçao, kunnen de Curaçaoënaars goed uit de voeten met andere wereldtalen.